Le désespoir est assis sur un banc
Dans un square sur un banc
Il y a un homme qui vous appelle quand on passe
Il a des binocles un vieux costumes gris
Il fume un petit ninas il est assis
Et il vous appelle quand on passe
Ou simplement il vous fait signe
Il ne faut pas le regarder
Il ne faut pas l'écouter
Il faut passer
Faire comme si on ne le voyais pas
Comme si on ne l'entendais pas
Il faut passer presser le pas
Si vous le regardez Si vous l'écoutez
Il vous fait signe et rien ni personn
e Ne peut vous empêcher d'aller vous asseoir près de lui
Alors il vous regarde et sourit
Et vous souffrez attrocement
Et l'homme continue de sourire
Et vous souriez du même sourire
Exactement
Plus vous souriez plus vous souffrez
Atrocement
Plus vous souffrez plus vous souriez
Irrémédiablement
Et vous restez là
Assis figé
Souriant sur le banc
Des enfants jouent tout près de vous
Des passants passent
Tranquillement
Des oiseaux s'envolent
Quittant un arbre
Pour un autre
Et vous restez là
Sur le banc
Et vous savez vous savez
Que jamais plus vous ne jouerez
Comme ces enfants
Vous savez que jamais plus vous ne passerez
Tranquillement
Comme ces passants
Que jamais plus vous ne vous envolerez
Quittant un arbre pour un autre
Comme ces oiseaux.
"Paroles", Jacques Prévert
ناامیدی بر نیم‌کت نشسته است
در یک میدان روی یک نیم‌کت
مردی‌ست که وقتی می‌گذرید صدایتان می‌زند
عینکی بی دسته دارد و کت وشلوار خاکستری کهنه‌ای بر تن
و همان‌طور که نشسته سیگار دود می‌کند
و شما را صدا می‌زند وقتی می‌گذرید
یا به سادگی به شما علامت می‌دهد
نباید نگاهش کرد
نباید صدایش را شنید
باید گذشت
انگار هرگز او را ندیده‌ای
انگار هرگز صدایش را نشنیده‌ای
باید با عجله گام برداشت و گذشت
اگر نگاهش کنید
اگرصدایش را بشنوید
او به شما علامت می‌دهد و دیگر کاری‌اش نمی‌شود کرد
نمی‌توانید از رفتن و نشستن در کنارش خودداری کنید
حالا او به شما نگاه می‌کند و لبخند می‌زند
و شما بی‌اندازه رنج می‌کشید
و او به تبسم‌اش ادامه می‌دهد
و شما هم مانند او لبخند می‌زنید
دقیقا
شما بیشتر می‌خندید بیشتر رنج می‌کشید
بی‌اندازه
بیشتر می‌خندید بیشتر رنج می‌کشید
به طرز جبران‌ناپذیری
و شما آنجا می‌مانید
نشسته میخ‌کوب
متبسم بر نیم‌کت
کودکان درست کنار شما بازی می‌کنند
عابران می‌گذرند به آرامی
پرندگان پرواز می‌کنند
در حال ترک درختی
برای نشستن بر درختی دیگر
و شما آنجا می‌مانید
بر نیم‌کت
و می‌دانید می‌دانید
که دیگر هرگز بازی نخواهید کرد
مانند کودکان
و می‌دانید دیگر هرگزگذر نمی‌کنید
آرام
مانند عابران
که دیگر هرگز پرواز نمی‌کنید
از درختی به درخت دیگر
مانند پرندگان
برگردان از خودم
